The world according to Cato

Sommarens evinnelige transfersirkus har sannelig hatt litt av kvart å by på i år. For knapt tre veker sidan var det ikkje måte på kva Sir Alex Ferguson skulle gjere med Real Madrid, han skulle trampe hardt med foten, rope stygge ord, og kakke formannen i hodet med noko hardt, om ikkje dei slutta med å tappe opp Christiano Ronaldo. Vår skotske venn var vel så nær å få eit apoplektisk anfall som han har vore sidan vinforhandlaren ringte og sa at kassen med raudvin var forsinka. Real Madrid var så frekke at dei la inn eit bud på Ronaldo, og sa i avisa at dei ville kjøpe han. Manchester United avslo budet, og meinte at det var det. Sidan den gang har hans langvarige og ikkje så svært hemmelige jakt på Dimitar Berbatov fortsatt med aukande styrke. I går gjekk Sir Alex Ferguson ut og sa at Manchester Utd. hadde lagt inn eit bud på Berbatov, og at det burde vere det. Da burde dealen vere i orden. At Spurs ikkje aksepterte budet er ein liten detalj som ikkje har noko med saka å gjere, forstår...

Jepp. Min bedre halvdel tok meg heilt på senga her om dagen, og gjekk til innkjøp av ein Wii, og Super Mario Galaxy. Eg blei overraska, spesielt sidan det igrunn er EG som er gameren i huset. Wii som konsoll har igrunn aldri tiltalt meg noko særlig. Nintendo har alltid vore litt for opphengt i den pokkers barte-italienaren for meg. Med eit mogleg unntak av Zelda-spela er det knapt eit Nintendo-spel som har engasjert meg sidan Duck Hunt med IR-pistol. Med unntak av ein kort-kort periode rundt release av Nintendo 64 for ei lita evigheit sidan, har det alltid vore PC og Playstation for min del. Ein av dei eg delte Rimo-gang med i Molde gjekk da til innkjøp av nevnte Nintendo, og Zelda, Ocarina of Time. Med på kjøpet fekk han eit Super-Mario spel, noko som fekk ymse andre studentar til å gå Mario-amok. Sidan nevnte medstudent ikkje hadde hjerte til å seie nei til insistente bergensardamer, så fekk dei låne. I time etter time gjekk det i typiske Mario-jubelhyl, klirrelirr, pling-plong, og ...